Padre Pio

Padre Pio, wie kent hem niet. Zijn afbeelding hangt in zo'n beetje elk Italiaans huishouden. Hij prijkte zelfs in stikkervorm op het hoofdeind van het houten ledikant waar wij vannacht in sliepen. Zijn levensverhaal is er een van ziekelijke vroomheid, zwaar lichamelijk lijden, stigmata, mystieke ervaringen en hallucinaties. Zijn gedrag werd voortdurend afgekeurd door zijn zo beminde Katholieke kerk en door vele anderen. Zijn straffen en afkeuring droeg hij onderdanig. Een journalist uit Napels publiceerde zijn verhaal en daarmee kwam een enorme stroom van aanhangers op gang. Ik denk dat daardoor de kerk eieren voor zijn geld koos (lees; koos voor geld in het laatje!) en hem heilig verklaarde. Hij stierf in 1968 en ligt opgebaard in de Padre Pio Santuari in San Giovanni Rotondo. Het is de sixtijnse kapel van de 20e eeuw. De muren van de gang naar de kapel zijn bezaaid met moderne mozaieken. De kapel zelf zit er van plafond tot vloer helemaal onder, prachtig! Het glas waarachter hij ligt wordt rijkelijk betast en bekust door de hevig onder de indruk zijnde gelovigen en in het gootje ervoor liggen honderden euro's...

Alhoewel ik met mijn nuchtere verstand denk dat deze manische, automutilerende kapucijner niet helemaal spoorde hou ik toch ook zo van dit soort hysterie. Ik ben zo blij dat we geweest zijn, hem hebben mogen zien, de sfeer heb mogen proeven en dat ik nu een sleutelhanger en koelkastmagneet heb van Padre Pio!

Na dit bezoek zijn wij doorgereden naar Vieste, een badplaats aan de werkelijk adembenemende kust van nationaal park Gargano. We staan hier met uitzicht op zee, hebben al gezwommen en gesurfd (zelfs Cani heeft een rondje mee gepeddeld met Martin) en kijken nu naar de voorbereidingen van wat waarschijnlijk een strandfeest gaat worden. Dat wordt een latertje vanavond, maar ach, morgen kunnen we uitslapen...