cascata

Belofte maakt schuld dus vandaag was het tijd voor activiteit! In de gids van Peter en Vanessa stond een beschrijving van een wandeling naar de waterval van Volpara. Leek ons goed te doen; een paar uurtjes lopen, dus goede schoenen aan, broodjes en water mee en gaan...

Die paar uurtjes bleken er uiteindelijk 5 te worden 'hen en werum' en daarin moesten wel 630 hoogtemeters bedwongen worden.
Machtig! Ik geloof niet dat ik ooit eerder zó heb lopen zweten! Het water stond in mijn oorschelpen.

Bijgaand een paar foto's maar die geven nog niet bij benadering weer hoe mooi het was. Oerbos met slingerende paadjes, geflankeerd door een bergstroompje met versnellingen en watervalletjes. Natuurlijke 'badkuipen' in de beek waar ik bijna met mijn blote kont in was gesprongen (we waren daar toch helemaal alleen) maar waar ik dan vervolgens door kramp niet meer uit was gekomen.

Wel weer spannend is het verhaal dat aan dit oude wandelpad vastzit. Het werd al eeuwen lang gebruikt door smokkelaars, herders, houtskoolproducenten, soldaten en rovers (eigenlijk dus iedereen). Terwijl wij het gevoel hadden dat de wereld daar ophield: de weg naar Umito stopt daar en eindigt in een rotonde: je kunt alleen nog maar terug, en het wandelpad stopt hoog in de bergen in een Nationaal park naast een waterval... hoezo smokkelroute en herders...?! Wij zijn met onze polderwegen en grazige heidevelden niets gewend.

Zeer voldaan en trots op onszelf om de geleverde prestatie (zelfs Cani was het laatste stukje niet meer vooruit te branden, zo afgemat was hij!), vonden we de maxi gelato zeer verdient.